ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΙΑ

Η εφαρμογή του τεστ ΠΑΠ, είναι αναγκαία διότι:

• Παρέχει πληροφορίες για τη σωματική υγεία της γυναίκας
• Την ειδοποιεί για προβλήματα που μπορεί να προκύψουν ώστε να προβεί άμεσα στην κατάλληλη θεραπεία.

Η ονομασία του αποτελεί συντόμευση του ονόματος του Γεώργιου Παπανικολάου ο οποίος το 1928 εφηύρε αυτήν την καταλυτική διαδικασία ελέγχου κατά την οποία:

•  Λαμβάνονται κύτταρα από την επιφάνεια του τραχήλου της μήτρας, και τα άνωθεν τμήματα του κόλπου
• Ελέγχονται μικροσκοπικά από Κυτταρολόγο για τον εντοπισμό πιθανών ανωμαλιών και προκαρκινικών αλλοιώσεων

Πρόκειται για εξέταση η οποία είναι εντελώς ανώδυνη και η λήψη του δείγματος γίνεται από τον γυναικολόγο με τη χρήση ειδικευμένου εξοπλισμού στο ιατρείο του. Το μόνο που μπορεί να παρατηρηθεί μετά την εξέταση είναι λίγες σταγόνες αίματος, που προέρχονται από το σημείο που έγινε λήψη του δείγματος.

Το τεστ Παπανικολάου (τεστ ΠΑΠ- test PAP), αποτέλεσε μια επανάσταση στην επιστήμη της γυναικολογίας και έχει ευεργετήσει πολλές γυναίκες σε όλο τον κόσμο οι οποίες μέσω αυτού, εντόπισαν προβλήματα στο πρώιμο στάδιό τους και κατάφεραν να τα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά διότι υπόκειντο σε τακτικούς ελέγχους.

Σε περίπτωση που η εξέταση δεν είναι φυσιολογική και περιλαμβάνει τιμές που δεν εντάσσονται στα συνήθη όριά τους, είναι πιθανή η ύπαρξη άτυπων τραχηλικών κυττάρων. Σε κάθε περίπτωση η ασθενής οφείλει να ενημερώσει τον γυναικολόγο της για, ή να υποβληθεί σε λεπτομερή εξέταση του τραχήλου της μήτρας (κολποσκόπηση), ή να προβεί σε ειδικό έλεγχο για να εξεταστεί για το ιό ΗΡV.

Η συζήτηση με τον γυναικολόγο είναι απαραίτητη για να εξευρεθεί η κατάλληλη λύση και να χορηγηθεί η κατάλληλη θεραπεία που θα προάγει την ίαση.

Κατά την εξέταση, η οποία είναι εντελώς ανώδυνη, ο γιατρός ‘βάφει’ τον τράχηλο της μήτρας και αναζητά περιοχές που ευθύνονται για τα αλλοιωμένα κύτταρα που έχουν εντοπιστεί στο τεστ Παπανικολάου.

Εν συνεχεία, και εάν υπάρχουν ύποπτες περιοχές που χρήζουν περαιτέρω διερεύνησης, λαμβάνονται δείγματα τραχηλικού ιστού, γίνεται δηλαδή  βιοψία και στη συνέχεια τα δείγματα στέλνονται στο παθολοανατομικό εργαστήριο όπου και ουσιαστικά τίθεται η διάγνωση.

Αναλόγως της διαγνώσεως σχηματοποιείται και το πλάνο της περαιτέρω αντιμετώπισης είτε συντηρητικά (πλειοψηφία των περιπτώσεων), είτε επεμβατικά.

 Το Σύνδρομο των Πολυκυστικών Ωοθηκών (PCOS) αποτελεί μια πολύπλοκη, ετερογενής διαταραχή αβέβαιης αιτιολογίας. Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, υπάρχουν ισχυρές αποδείξεις ότι σε μεγάλο βαθμό έχει γενετικό υπόβαθρο και αιτιολογία. Το PCOS προκαλεί συμπτώματα σε ένα περίπου 5% σε 10% των γυναικών της αναπαραγωγικής ηλικίας (12-45 ετών). Πιστεύεται ότι είναι μία από τις κύριες αιτίες της γυναικείας υπογονιμότητας και το πιο συχνό ενδοκρινολογικό πρόβλημα σε γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας.

Τα κύρια συμπτώματα του Συνδρόμου Πολυκυστικών Ωοθηκών είναι η ανωοθυλακιορρηξία, με αποτέλεσμα την ακανόνιστη έμμηνο ρύση, αμηνόρροια, ή ωορρηξία που σχετίζεται με υπογονιμότητα και πολυκυστικές ωοθήκες, αυξημένες ποσότητες ανδρογόνων, με αποτέλεσμα ακμή και υπερτρίχωση και την αντίσταση στην ινσουλίνη, που συχνά συνδέεται με παχυσαρκία, με τύπου 2 διαβήτη και υψηλά επίπεδα χοληστερόλης. Τα συμπτώματα και η σοβαρότητα του συνδρόμου PCOS ποικίλλουν σημαντικά μεταξύ των γυναικών που επηρεάζονται.

Διαταραχές της εμμήνου ρύσεως: Το PCOS παράγει κυρίως ολιγομηνόρροια (λίγες περιόδους τον χρόνο) ή αμηνόρροια (απουσία εμμήνου ρύσεως- περιόδου), αλλά και άλλου είδους διαταραχές της εμμήνου ρύσεως.

Το Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών είναι μια πολύπλοκη, ετερογενής διαταραχή αβέβαιης αιτιολογίας. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι πρόκειται για μια γενετική ασθένεια. Τέτοια στοιχεία περιλαμβάνουν την οικογενειακή ομαδοποίηση των περιπτώσεων, με μεγαλύτερη επίπτωση σε μονοζυγωτικά δίδυμα εν συγκρίσει με διζυγωτικά δίδυμα.

Η γενετική συνιστώσα φαίνεται να κληρονομείται με τον αυτοσωματικό κυρίαρχο τρόπο με υψηλή γενετική διεισδυτικότητα, αλλά και με μεταβλητή έκφραση στις γυναίκες.

Αυτό σημαίνει ότι κάθε παιδί έχει περίπου 50% πιθανότητες να κληρονομήσει την προδιάθεση από έναν γονέα. Η κλινική σοβαρότητα των συμπτωμάτων PCOS φαίνεται να καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως η παχυσαρκία.

Αν και το υπερηχογράφημα μήτρας-ωοθηκών είναι ένα σημαντικό διαγνωστικό εργαλείο, δεν είναι και το μοναδικό! Η διάγνωση τίθεται χρησιμοποιώντας τα κριτήρια του Ρότερνταμ , ακόμη και όταν το σύνδρομο σχετίζεται με ένα ευρύ φάσμα συμπτωμάτων.

Η επιστημονική κοινότητα, σήμερα, έχει συμφωνήσει πως όταν μια γυναίκα παρουσιάζει δύο από τα παρακάτω τρία συμπτώματα να τίθεται η διάγνωση του Συνδρόμου των Πολυκυστικών

Ωοθηκών:

• Αραιομηνόρροια ή/και ανωοθυλακιορρηξία
• Αυξημένη δραστηριότητα των ανδρογόνων (ακμή, υπερτρίχωση προσώπου ή/και υπολοίπου σώματος- είτε κλινική είτε βιοχημικά τεκμηριωμένη)
• Πολυκυστική μορφολογία των ωοθηκών ( τεκμηριωμένη με γυναικολογικό υπερηχογράφημα)

Για τη θεραπεία στις πολυκυστικές ωοθήκες απαιτείται φαρμακευτική αγωγή ή επέμβαση.

Τα συμπτώματα της κάθε γυναίκας είναι αυτά που θα καθορίσουν και το είδος της θεραπείας.

Για παράδειγμα η γυναίκα μπορεί να έχει ανάγκη πρωτίστως θεραπεία ακμής, θεραπεία υπογονιμότητας ή αντιμετώπιση διαφορετικών προβλημάτων που προέκυψαν από το σύνδρομο.

Τα ινομυώματα της μήτρας (ονομάζονται και λειομυώματα) αποτελούν τους πιο συχνούς καλοήθεις όγκους της μήτρας. Σε ποσοστό μικρότερο του 1% μπορούν να εξελιχθούν σε κακοήθεια.

Εμφανίζονται περισσότερο σε νεαρές γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας, ενώ μετά την εμμηνόπαυση έχει παρατηρηθεί ότι υποστρέφουν, δηλαδή μειώνονται σε μέγεθος.

Το εύρος των διαστάσεων ενός ινομυώματος ποικίλει, από χιλιοστά έως και ινομυώματα που καταλαμβάνουν ολόκληρη την ‘λεκάνη’.

Υπάρχουν διάφοροι τύποι ινομυωμάτων μήτρας ανάλογα με τη θέση που αναπτύσσονται. Έτσι, έχουμε τα υπορρογόνια ινομυώματα που βρίσκονται στην εξωτερική επιφάνεια της μήτρας, τα ενδοτοιχωματικά ινομυώματα, εντός του τοιχώματος της μήτρας και τα υποβλεννογόνια ινομυώματα, τα οποία προβάλουν μέσα στην ενδομητρική κοιλότητα. Ένα υποβλενογόνιο μισχωτό ινομύωμα είναι δυνατόν να προβάλει από τον τράχηλο της μήτρας (τεχθέν ινομύωμα).

Τα αίτια που προκαλούν τα ινομυώματαα είναι άγνωστα. Πιστεύεται πως παίζει κάποιο ρόλο η κληρονομική προδιάθεση. Πολλές μελέτες καταδεικνύουν και την ορμονική τους εξάρτηση από τα οιστρογόνα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο εμφανίζονται σε άτομα αναπαραγωγικής ηλικίας, αυξάνονται σε μέγεθος κατά την εγκυμοσύνη και συρρικνώνονται στην εμμηνόπαυση.

Τα κλινικά τους συμπτώματα ποικίλλουν. Το συχνότερο είναι η μηνορραγία ή μηνο-μητρορραγία. Αν η απώλεια αίματος είναι μεγάλη ή τα επεισόδια συχνά μπορεί οι γυναίκες αυτές να παρουσιάσουν αναιμία. Άλλο κύριο γνώρισμα των ινομυωμάτων είναι ο χρόνιος πόνος στην κοιλιά και το αίσθημα βάρους χαμηλά στην κοιλιά (υπογάστριο). Ο πόνος αυτός μπορεί να εκδηλωθεί ως δυσμηνόρροια (πόνος στις ημέρες της περιόδου), είτε ως δυσπαρεύνια (πόνος κατά την σεξουαλική επαφή). Άλλες φορές ο πόνος μπορεί να είναι διαξιφιστικός, όταν το ινομύωμα φλεγμαίνει ή εκφυλίζεται. Ανάλογα με τη θέση και το μέγεθός του, ένα ινομύωμα μπορεί να προκαλέσει ενοχλήματα στην ούρηση, σε περίπτωση πίεσης της κύστεως, δυσκοιλιότητα, αν πιέζει το παχύ έντερο, αλλά και αγγειακά προβλήματα όταν πιέζει τα αγγεία της λεκάνης. Πρέπει βέβαια να αναφερθεί ότι ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών δεν παρουσιάζει καμία συμπτωματολογία. Τα ινομυώματα είναι δυνατόν να επηρεάζουν και τη γονιμότητα μιας γυναίκας. Αυτό συμβαίνει όταν πιέζουν τις σάλπιγγες εξωτερικά ή όταν προβάλουν μέσα στην ενδομητρική κοιλότητα. Σε ένα σημαντικό ποσοστό ευθύνονται για τις καθ΄έξιν (επαναλαμβανόμενες) αποβολές. 

Η διάγνωσή τους γίνεται από την κλινική συμπτωματολογία της γυναίκας συνδυαζόμενη με τη φυσική εξέταση, δηλαδή την ψηλάφηση της κοιλιάς και την αμφίχειρη γυναικολογική εξέταση.

Μεγάλη διαγνωστική βοήθεια μας προσφέρει ο γυναικολογικός κολπικός υπέρηχος.

Η αντιμετώπιση των ινομυωμάτων ποικίλει ανάλογα με τη θέση, τον τύπο, το μέγεθος του ινομυώματος, τη συμπτωματολογία, την ηλικία της γυναίκας και τη διατήρηση ή όχι της γονιμότητάς της! Η αφαίρεση τους με βάση τα παραπάνω κριτήρια μπορεί να γίνει με λαπαροτομία, λαπαροσκοπικά ή υστεροσκοπικά. Δεν υπάρχει φαρμακευτική αγωγή για την πλήρη ίασή τους. Πολλές φορές χορηγούνται GnRH ανάλογα προεγχειρητικά προκειμένου να μειωθούν σε μέγεθος.

Διακρίνεται σε:

• Πρωτοπαθής δυσμηνόρροια, η οποία οφείλεται σε συσπάσεις και ισχαιμία της μήτρας, που μπορεί να αποδίδεται στην επίδραση των προσταγλανδινών. Εμφανίζεται σε νεαρά κυρίως κορίτσια και υποχωρεί συνήθως μετά τη πρώτη κύηση..
• Δευτεροπαθής δυσμηνόρροια-πόνος κατά την έμμηνη ρύση που οφείλεται σε εμφανή παθολογία. Συχνότερη  αιτία είναι η ενδομητρίωση. Άλλες αίτιες είναι πυελική φλεγμονή και ινομυώματα κυρίως υποβλεννογόνια. Συμπτώματα:
• Ο χαμηλός κοιλιακός πόνος έχει συνήθως μορφή κράμπας ή είναι κωλικοειδής, αλλά μπορεί να είναι και αμβλύς συνεχής, που μπορεί να αντανακλάται. στην οσφυϊκή χώρα ή στα πόδια. Ο πόνος εμφανίζεται 1-2 μέρες πριν τη περίοδο ή και 1-2 μέρες μετά.
• Κεφαλαλγία
• Ναυτία
• Δυσκοιλιότητα ή διάρροια
• Έμετοι
• Πόνος κατά τη διάρκεια του σεξ.

Θεραπεία

Η αιτία της δυσμηνόρροιας αναγνωρίζεται από το ιατρικό ιστορικό και τη γυναικολογική εξέταση και ανάλογα με την αιτία της καθορίζεται και η αντίστοιχη θεραπεία από τον γυναικολόγο. Αν η δυσμηνόρροια είναι δευτεροπαθής και διαγνωσθεί η αιτία της δυσμηνόρροιας, τότε η θεραπεία θα πρέπει να είναι ειδική για τη νόσο που προκαλεί τη δυσμηνόρροια.

• Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα λόγω αναστολής  της σύνθεσης των προσταγλανδινών. Σε έντονες καταστάσεις προτιμάται η έναρξη αγωγής 24 ώρες πριν την έναρξη της περιόδου και  να συνεχιστεί επί 1-2 ημέρες του κύκλου.
• Καταστολή ωοθυλλακιορηξίας με χρήση αντισυλληπτικών όταν ο πόνος επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη καθημερινή φυσιολογική δραστηριότητα. Με τα αντισυλληπτικά ελέγχεται η παραγωγή προσταγλανδινών με αποτέλεσμα μικρότερη ροή αίματος, λιγότερες συσπάσεις άρα και λιγότερος πόνος στη μήτρα.
• Τα αντισυλληπτικά χάπια είναι επίσης αποτελεσματικά και στη θεραπεία της ενδομητρίωσης
• Η τοποθέτηση θερμών επιθεμάτων στο υπογάστριο και η ανάπαυση. 
Η φυσική άσκηση, για την οποία κάποιες μελέτες αναφέρουν ύφεση των συμπτωμάτων έως και μείωση της δυσμηνόρροιας σε μεγάλο ποσοστό.
• Σε σπάνιες περιπτώσεις για να τεθεί σωστή διάγνωση ίσως χρειαστεί λαπαροσκόπηση.

Για να πούμε ότι μια γυναίκα βρίσκεται σε εμμηνόπαυση θα πρέπει για έναν ολόκληρο χρόνο να μην έχει δει περίοδο. Η εμμηνόπαυση μπορεί να έρθει στην ηλικία μετά τα 45 και συνήθως έως τα 52 έτη. Η γυναίκα μπαίνει στο στάδιο της προ-εμμηνόπαυσης συνήθως 1-3 έτη πριν την εμμηνόπαυση όπου σταδιακά αρχίζουν να εμφανίζονται κάποια συμπτώματα.

Συνήθη συμπτώματα της εμμηνόπαυσης είναι:

Εξάψεις, εφιδρώσεις, ταχυκαρδία, άγχος, κατάθλιψη, υπερδιέγερση, μειωμένη σεξουαλική επιθυμία, κολπική ατροφία, ξηρότητα, κνησμός, λοιμώξεις, συχνοουρία , ακράτεια, μείωση ελαστικότητας στο δέρμα του προσώπου και του λαιμού, ρυτίδες, βρόγχος φωνής, τριχόπτωση, υπερτρίχωση, πόνος και φλεγμονές στις αρθρώσεις, μυϊκοί πόνοι.

Όταν αρχίσουν να εμφανίζονται τα συμπτώματα αυτά, καλό είναι η γυναίκα να επισκεφθεί το γιατρό της ώστε να σχεδιάσουν ένα εξατομικευμένο πλάνο πρόληψης και αντιμετώπισης. Η θεραπεία που δίδεται είναι η ορμονική υποκατάσταση. Με χορήγηση από το στόμα δισκία, διαδερμικά συστήματα, αλοιφές για κολπική χορήγηση.

Μπορεί να αναπτυχθεί κύστη στη μία ωοθήκη ή να υπάρχουν κύστεις και στις 2 ωοθήκες.

Συμπτώματα

•          πόνος στο σεξ

•          πόνος στην περίοδο

•          αιμορραγία

•          συχνοουρία

•          αίσθημα πληρότητας στομάχου

•          δυσκοιλιότητα

•          αίσθημα πίεσης ή βάρους στην κοιλιά

•          αμβλύς πόνος στη μέση ή στους μηρούς

•          φούσκωμα και πρήξιμο, αύξηση βάρους

•          πόνος στο κάτω μέρος της κοιλιάς.

Παρόλο που οι  περισσότερες κύστεις ωοθηκών είναι ακίνδυνες, ένα μικρό ποσοστό μπορεί να εξελιχθεί σε καρκίνο ειδικά σε μεγαλύτερες γυναίκες που έχουν περάσει την εμμηνόπαυση. Οποιοδήποτε ασυνήθιστο σύμπτωμα, ειδικά αν επιμένει για αρκετό καιρό, είναι απαραίτητο να το εκτιμήσει ένας γιατρός.

Ρήξη κύστης ωοθήκης

Μια κύστη ωοθήκης μπορεί να ραγεί το τοίχωμά της, δηλαδή να υποστεί ρήξη και το υγρό που περιέχει να χυθεί στη κοιλιακή χώρα. Αν υπήρχε κάποιο αιμοφόρο αγγείο στην κύστη και σπάσει κι αυτό, τότε προκαλείται αιμορραγία, που σε μικρότερου μεγέθους κύστες δεν είναι έντονη.

Ίσως η βλάβη επουλωθεί μόνη της, αλλά μπορεί να χρειαστεί άμεση αντιμετώπιση από χειρουργό γυναικολόγο.

Αν η κύστη είναι μεγάλη, η ρήξη (σπάσιμο) προκαλεί πόνο, αιμορραγία και άλλα συμπτώματα, όπως:

• οξύ διαξιφιστικό άλγος στην κοιλιά

• αιμορραγία από τον κόλπο

• ναυτία

• εμετός

• αδυναμία

• τάση για λιποθυμία

• πυρετός

• πόνος που δυναμώνει όταν κάθεστε

• πόνος κατά την έντονη άσκηση ή το σεξ

• βάρος στην κοιλιά ή αίσθημα φουσκώματος

Συμπτώματα συστροφής ωοθήκης

Συμπτώματα με την ίδια εικόνα παρουσιάζει και  η συστροφή της ωοθήκης, επειδή στραγγαλίζονται τα αγγεία και παρεμποδίζεται η ροή του αίματος προς τις ωοθήκες. Αν η συστροφή είναι έντονη, υπάρχει περίπτωση νέκρωσής της, καθώς δε μεταφέρεται αίμα και οξυγόνο προς τη συστραφείσα ωοθήκη.

Τόσο η ρήξη όσο και η συστροφή παρατηρούνται συχνότερα σε κύστεις ωοθήκης πάνω από 6 εκατοστά.

Είδη κύστεων

Μια κύστη στην ωοθήκη μπορεί να είναι:

1. λειτουργική κύστη

2. καλοήθης νεοπλασματική

3. κακοήθης νεοπλασματική

4. κύστη ενδομητρίωσης

Πώς γίνεται η θεραπεία για τις κύστεις στις ωοθήκες

Η θεραπεία των κύστεων στις ωοθήκες είναι διαφορετική για κάθε γυναίκα και προσαρμόζεται ανάλογα με την κλινική εικόνα, τα ευρήματα του υπερήχου και της φυσικής εξέτασης.

Στις δυνατότητες θεραπείας περιλαμβάνονται:

• η παρακολούθηση με υπερηχογραφική μελέτη

• εξαίρεση της κύστης χειρουργικά

• η ωοθηκοτομή, η αφαίρεση της ωοθήκης μαζί με την κύστη ή τις κύστεις

Λαπαροσκοπική αφαίρεση κύστης ωοθήκης

Η λαπαροσκοπική αφαίρεση κύστης ωοθήκης μπορεί να γίνει με ασφάλεια, καθώς προσφέρει σύντομη νοσηλεία, άριστα αποτελέσματα και επιστροφή στις δραστηριότητες της γυναίκας σύντομα, διατηρώντας ανέπαφο τον υγιή ωοθηκικό ιστό.

Οι κύστεις, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους, μπορούν να αφαιρεθούν ολόκληρες λαπαροσκοπικά, καθώς αποκόπτονται προσεκτικά από την ωοθήκη και αφαιρούνται από το σώμα με ασφάλεια. Κατα τη διάρκεια της επέμβασης, κύστεις που θεωρούνται ύποπτες για καρκίνο αποστέλλονται για ταχεία βιοψία και αναλόγως του αποτελέσματος εξελίσσεται το χειρουργείο. Μετά τη λαπαροσκοπική αφαίρεση κύστεων ωοθηκών, η ασθενής παίρνει εξιτήριο συνήθως την επόμενη μέρα.

Αντισυλληπτικά και κύστη της ωοθήκης

Τα αντισυλληπτικά έχουν προστατευτική δράση στην περίπτωση των λειτουργικών κύστεων

Τα αντισυλληπτικά μπορούν να βοηθήσουν να μην εμφανιστούν νέες κύστες στις ωοθήκες, βοηθούν στο να συρρικνωθεί μια κύστη αλλά δεν θα την κάνουν να εξαφανιστεί.

Αν μια κύστη δεν εξαφανιστεί μόνη της σε 2-3 μήνες, τότε ίσως χρειαστεί να αφαιρεθεί λαπαροσκοπικά, ειδικά αν προκαλεί πόνο ή άλλα συμπτώματα.

ΚΑΛΟΗΘΕΙΣ ΝΟΣΟΙ ΜΑΣΤΟΥ

-          ινοκυστική μαστοπάθεια

-          έκταση των πόρων

-          φλεγμονώδεις αλλοιώσεις

-          καλοήθη νεοπλάσματα

-          κύστεις μαστού

-          γαλακτοκήλη

ΚΑΚΟΗΘΕΙΣ ΝΟΣΟΙ ΜΑΣΤΟΥ

-          το διηθητικό πορογενές αδενοκαρκίνωμα

-          το θηλώδες καρκίνωμα

-          το σωληνώδες καρκίνωμα

-          το βλεννώδες καρκίνωμα

-          το αδενοκυστικό καρκίνωμα

-          το λοβιακό

-          το μυελώδες καρκίνωμα

-          το φλεγμονώδες καρκίνωμα

ΕΥΡΗΜΑΤΑ-ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

-ψηλάφηση ογκιδίου

-εισολκή θηλής

-Έκκριμα υγρού από τη θηλή

Έχει τεράστια σημασία η ακριβής και έγκαιρη διάγνωση, διότι  γνωρίζοντας τον τύπο του καρκίνου του μαστού αλλά και τους προγνωστικούς παράγοντες, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα σωστά οργανωμένο σχέδιο θεραπείας που θα παρέχει την καλύτερη ευκαιρία για να αντιμετωπιστεί η ασθένεια αυτή.

ΜΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ

Οι γυναίκες χωρίς οικογενειακό ιστορικό πρέπει να κάνουν την πρώτη μαστογραφία τους -ή μαστογραφία αναφοράς, όπως λέγεται- μεταξύ 35 και 40 ετών.

Εάν η γυναίκα έχει οικογενειακό ιστορικό, πρέπει να κάνει μαστογραφία δέκα χρόνια νωρίτερα από την ηλικία στην οποία εμφανίστηκε ο καρκίνος του μαστού στο συγγενικό της πρόσωπο.

Οι γυναίκες ηλικίας 25-30 ετών είναι καλό να μην υποβάλλονται σε μαστογραφία για δύο λόγους:

•          Ο μαζικός αδένας είναι ακόμη πολύ πυκνός και η εξέταση είναι χαμηλής διαγνωστικής αξίας.

•          O μαζικός αδένας σε αυτή την ηλικία είναι πιο ευαίσθητος στην ακτινοβολία και πρέπει να αποφεύγεται η ακτινοβολία, εάν δεν συντρέχουν σοβαροί λόγοι.

•          Οι νεαρές γυναίκες χωρίς οικογενειακό ιστορικό μπορούν να κάνουν κλινική εξέταση και υπερηχογράφημα μαστών.

•          Μετά την ηλικία των 40 ετών, οι γυναίκες πρέπει να υποβάλλονται σε μαστογραφία κάθε χρόνο, καθώς αυξάνεται ο κίνδυνος εμφάνισης της νόσου. Έτσι, δίνεται η δυνατότητα, αν στο μεταξύ αναπτυχθεί κάποια κακοήθεια, να εντοπιστεί σε πολύ αρχικό στάδιο και να αυξηθεί το προσδόκιμο ζωής.

Απαγορεύεται η γυναίκα να υποβάλλεται στην εξέταση κατά τη 2η φάση του εμμηνορρυσιακού της κύκλου, δηλαδή τις 10-15 ημέρες πριν από την επόμενη έμμηνο ρύση. Επειδή ο μαστός αρχίζει να διογκώνεται μετά την ωορρηξία, μπορεί να υπάρξουν ψευδή ευρήματα. Συνιστάται, η μαστογραφία να γίνεται μεταξύ της 5ης και της 10ης ημέρας του κύκλου, μετρώντας από την πρώτη ημέρα που εμφανίστηκε η έμμηνος ρύση και όχι από το τέλος της περιόδου

Μαστογραφία σε γυναίκες με ενθέματα σιλικόνης

Τα ενθέματα σιλικόνης, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους, περιορίζουν τη διαγνωστική ακρίβεια της μαστογραφίας διότι καλύπτουν ένα μεγάλο τμήμα των μαστών. Στις γυναίκες με ενθέματα σιλικόνης εφαρμόζεται ειδική τεχνική, όπου η εξέταση διεξάγεται με τη λήψη ειδικών εικόνων με και χωρίς παρεκτόπιση των ενθεμάτων.

Ο ιατρός εισάγει πολύ αργά τη μικρή αυτή κάμερα μέσα στη μητρική κοιλότητα. Με την εξέταση αυτή, παρέχεται η δυνατότητα ελέγχου του ενδοτραχήλου για να διερευνηθεί αν υπάρχει κάποιος πολύποδας, συμφύσεις, ή κακοήθεια, και της κοιλότητας της μήτρας για ύπαρξη διαφράγματος, συμφύσεων, ανωμαλιών διάπλασης της μήτρας, ινομυωμάτων, πολυπόδων, υπερπλασίας και κακοήθειας. Η ασθενής εξέρχεται από το νοσοκομείο 1 ώρα μετά το πέρας της επέμβασης περιπατητική και την ίδια μέρα συνεχίζει τις δραστηριότητές της.

Διαγνωστική Υστεροσκόπηση

Προτείνεται σε γυναίκες με:

-  έντονο άλγος στην περίοδο

- επανειλημμένες αποβολές

- αιμορραγία μετά την εμμηνόπαυση

- μεσοκυκλική αιμόρροια

ΕΠΕΜΒΑΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΟΣΚΟΠΗΣΗ

Σε ό,τι αφορά την επεμβατική υστεροσκόπηση, αυτή χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αντιμετώπιση των παρακάτω:

• Πολύποδες

• Λύση συμφύσεων

• Διάφραγμα μήτρας

• Ινομυώματα

• Βιοψία υπό οπτικό έλεγχο, όπως και θεραπευτική αφαίρεση του ενδομητρίου σε αιμορραγίες της μήτρας -είναι πολύ συχνές στην κλιμακτήριο ή στην εμμηνόπαυση.

• Διατομή του διαφράγματος της μήτρας που αποτελεί μία δυσπλασία της μήτρας εκ γενετής.

Ποια χρονική περίοδο πρέπει να πραγματοποιείται η υστεροσκόπηση;

Ο γιατρός μπορεί να προγραμματίσει το ραντεβού σας για την υστεροσκόπηση την πρώτη βδομάδα μετά το πέρας της εμμήνου ρύσεως, όπου μπορεί να εκτιμηθεί καλύτερα η ποιότητα του ενδομητρίου, καθώς βρίσκεται σε παραγωγική περίοδο.